Letni

„ Skóra w której, żyję” niestety mimo, że jestem gorącym zwolennikiem hiszpańskiego mistrza pozostawiła mnie letnim. Pedro Almodovar to moja miłość od pierwszego obejrzenia, kiedy zauroczył mnie czerwony świat „ Kobiet na skraju załamania nerwowego”. Pokochałem Pepe hodującą na tarasie swego apartamentu kury, Lucie ścigająca na motocyklu, z pistoletem w dłoni Ivana, długonosą Marise wypijająca gaspaco ze środkami nasennymi, Carlosa w wielkich okularach i Almodovara jako taksówkarza. Ten film to najbardziej charakterystyczna wizytówka reżysera, który bawiąc się kolorami, stylami, konwencjami, balansując na krawędzi tragizmu i komizmu opowiada o ludzkich namiętnościach. Potem powaliło mnie na kolana „Wszystko o mojej matce”, które rezygnując w znacznym stopniu z konwencji absurdu na rzecz pogłębionej refleksji o życiu, opowiedziało niewiarygodne historie kobiet, których losy splatały się w przedziwny sposób, i była to opowieść tak zapierającą dech w piersiach, tak gorącą, że na końcu łzy same cisnęły się do oczu. Widać było, że reżyser znalazł swój język, styl, którym potrafił wiarygodnie opowiadać o ludziach, uczuciach i życiu.

Natomiast „ Skóra w której żyję” - to taki Almodovar na półgwizdka. Niby wszystko jest, to co charakterystyczne dla jego filmów a „jakoby czegoś brakowało”. Nie wiem czy to wina tego, że opowiedziana historia ma swój pierwowzór w literackim materiale powieści "Tarantula" Thierry'ego Jonqueta? W warstwie fabularnej to historia chirurga plastycznego, który chce stworzyć skórę doskonałą, od chwili gdy jego żona ginie w następstwie poparzenia w wyniku wypadku samochodowego. W swoje podmiejskiej posiadłości, przetrzymuje kobietę, na której przeprowadza eksperyment. Co z tego wyniknie oczywiście nie będę opowiadać, mając na względzie tych, którzy filmu nie widzieli.

Mnie natomiast bardziej niż o fabułę chodzi o formę, i o to, jak do znudzenia powtarzała moja polonistka w liceum, „co autor chciał przekazać”. Forma niestety nie zachwyca, bo tylko dwa razy przez cały film poczułem wrzenie jak w starych filmach mistrza. Pierwszy raz gdy do domu bohatera wkracza brat w przebraniu tygrysa i gwałci przetrzymywana kobietę. Potem gdy na przyjęciu weselnym Buika przy akompaniamencie zespołu zaczyna czarować swoim śpiewem. Niestety, to zdecydowanie za mało jak na dwugodzinny film. Natomiast w kwestii przesłania muszę się przyznać, że nie bardzo wiem co miał autor na myśli. Może chodziło o to, że jak wyczytałem w jednej z recenzji „Almodovar pozostaje ciągle wierny poglądowi, że tak naprawdę, to coś, czyli skóra okrywająca nasze ciało, wraz ze swoimi wszelkimi otworami czy wypustkami, nie świadczy […] o jednoznacznej i podstawowej kategoryzacji ludzi wg płci, [... ]Tak naprawdę liczy się tylko to, co mamy w środku” ? Może zaś chodziło o to, do jakich granic może posunąć się człowiek ? Niestety odpowiedz na to pytanie pozostaje dla mnie nieodgadniona a ja po obejrzeniu filmu jestem letni.